Ölüm..

27 Temmuz Pazartesi gecesi sonunda hepimizin yüreği yangın yerine döndü.Kanser denen o illet hastalık teyzoşumu hepimizden kopartarak aldı götürdü.Bizleri teselli eden tek şey ise, son saatlerinde hiç acı çekmemesi ve beraat kandilinde ruhunu teslim etmiş olması oldu .Teyzoşum vefat edeceği zaman kelimeye şaadet getirmiş ,duasını okumuş ve huzur içinde ruhunu teslim etmiş.Kuzenim diyor hiç ama hiç acı çekmedi diye...

Ama ölüm haberi bize geldiği zaman evde yaşanan panik ise benim hala hafızamda ... Aman annem duymasın oldu o gece sabaha kadar anneme belli bile etmedik sabah olunca bir şekilde öğrenicekti çünkü, söyleyecekti yada duyacaktı zaten. Anneme hemen söylemememizin sebebi ise annem ogün akşama kadar teyzoşumun yanındaydı ve eve geldiğininde bize son duru hakkında bilgi verdi durumu çok ağır hazırlıklı olun diye ama kendi hazırmıydı?
Hayır değildi.


Haberi annemden gizlemek zorunda kaldık çünkü günlerce hastanede kalmış ve yorgun düşmüştü kaldıramazdı ayrıca kalp hastasıydı onada birşey olacak diye çok korkduk .Gecenin bir körü eczaneleri gezerek sakinleştirici bulduk ve sonrasında ise sabaha kadar nöbet tutduk annemin telefonlarını gizledik daha da yetmedi yönlendirme yaptık ki uyanmasın diye sabah olunca hiç bişey yokmuş gibi kalkıp kahvaltısı yaptırdık zor günler onu bekliyordu ve güçlü olması gerekliydi :( O farkında olmadan ona sakinleştirici vermek zorunda kaldık ama o sırada gelen acı telefonla öğrendi annem durumu apar topar İzmit'e gittik ve teyzemin son yolcuğu için hazırlıklara başlandı .. Sonrasında cenazemizi alıp doğru Giresun'a götürdük ... Bütün köylü ve ailesi herkes hepimiz ordaydık ve dedik ki ne çok seveni varmış teyzemin ... Acı büyük söylenecek o kadar çok söz vardı ama anlatılamaıyor sadece bukadarı çıkıyor beyinden ...

Sen rahat uyu teyzoşum.Mekanın cennet olsun !